نجات انسان از جهالت از تلاش های ائمه اطهار است

به گزارش روابط عمومی دفتر امام جمعه دندی حجت الاسلام حکیمی فربا بیان اینکه سیره و روش اهل بیت علیهم السلام  جهت زندگی را به ما نشان می دهند گفت: تمام سعی ائمه هدی(ع) این است که جهت زندگی را به ما نشان بدهند که به چه سمتی باید رفت. اینکه مشخص گردد خوشی زندگی به چه مسائلی وابسته است جهت زندگی انسان را روشن می کند، و ادعیه این جهات را برای ما تبیین می‎سازند.

وی با بیان اینکه مسائل مهم اصول اساسی زندگی را ائمه هدی(ع) در لسان ادعیه به ما یاد داده اندبیان داشت: امام علیه السلام می فرمایند: «یا أَسْمَعَ السَّامِعِینَ وَ أَبْصَرَ النَّاظِرِینَ وَ أَسْرَعَ الْحَاسِبِینَ یا ذَا الْقُوَّةِ الْمَتِینَ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِیینَ وَ عَلَی أَهْلِ بَیتِهِ» از اینجا به بعد حضرت جهت زندگی را به ما می آموزند. می فرمایند: «بِهَذِهِ الْمِدْحَةِ الَّتِی لَا تَنْبَغِی إِلَّا لَک» به خداوند سبحان عرض می کنیم خدایا این مدح هایی که ما در این دعا عرض کردیم مخصوص توست. خدا را به این اسماء قسم می دهیم و در ذیل این فقرات می گوییم: «وَ اقْسِمْ لِی فِی شَهْرِنَا هَذَا خَیرَ مَا قَسَمْتَ» این همه مدح و قسم دادن خدا به اینجا ختم می شود که خدایا آنچه که بناست قسمت و مقدر ما گردد، بهترینش را قسمت ما کن. در ادامه می گوییم: «وَ احْتِمْ لِی فِی قَضَائِک خَیرَ مَا حَتَمْتَ» فقره اول دعا اشاره به قسمت و مقدرات الهی دارد و فقره بعد مربوط به قضای الهی است و از حضرت حق تبارک و تعالی می خواهیم که هم بهترین مقدرات را روزی ما کن و هم آن قضای حتم را به سعادت ختم کن. انسان سعادتمند کیست؟ «وَ اخْتِمْ لِی بِالسَّعَادَةِ فِیمَنْ خَتَمْتَ» یعنی ختم این حیات در این نشئه با سعادت باشد، اساساً در مرحله نخست باید بدانیم سعادت در زندگی به چه اموری محقق می گردد؟ و انسان سعادتمند کیست؟! این سعادت به چه چیزی وابسته است؟ الف) زندگی عزتمند و برخوردار از نعمات الهی در دنیا «وَ أَحْینِی مَا أَحْییتَنِی مَوْفُوراً وَ أَمِتْنِی مَسْرُوراً وَ مَغْفُوراً» خدایا تا زمانی که هستم با دست پر زنده باشم، فقر در فرهنگ دین، ننگ است و ارزش نیست. اینجا از خدا می خواهیم: تا زنده هستم همه چیز داشته باشم و درخواست فراوانی نعمات ظاهری و باطنی الهی را از درگاه او خواهانیم. خدایا رزق و روزی ما را طوری قرار بده که احدی از بندگانت بر سر ما منت نداشته باشد. این زندگی آبرومندانه بدون منت می شود. برخی افراد وضعشان خوب است اما منت افرادی روی سرشان است، اینجا می گوییم: خدایا تا زنده ام وفور نعمات تو را خواهانم، نعمت سلامت، نعمت رزق و روزی، نعمت علم و همه نعمات باشد. ب) رحلت شادمانه در ادامه از حضرت حق درخواست می کنیم؛ حالا که می خواهیم از این دار فانی برویم، بگونه ای برویم که «وَ أَمِتْنِی مَسْرُوراً وَ مَغْفُوراً» شادمان باشیم. و این شادمانی یک آهی را هم به همراه دارد که اگر کسی طوری زندگی کند و خواست شادمان از دنیا برود؛ یقیناً هزاران نفر برای او آه فراق می کشند؛ کسی که خواست شادمان از دنیا برود طوری زندگی کرده که دیگران به او دل داده اند و محبت او در دلشان رفته است. این شادمانی تجلی ائمه(ع) در هنگام احتضار است؛ منتهی گاهی تجلی الهی جلالی و گاهی جمالی می‎باشد. انسان باید از ائمه هدی(ع) بخواهد که آن تجلی؛ تجلی جلالی نباشد. یک تبسم شما در هنگام ارتحال از دنیا، انسان را چنان شادمان می کند که در دنیا نه کسی نظیرش را دارد و نه می تواند نظیرش را بیاورد، همه چیز در آن هست. در ذیل آیه «یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعی إِلی رَبِّک راضِیةً مَرْضِیةً؛ سوره مبارکه فجر آیات 27-28» وارد شده که حتی برخی مؤمنین حاضر نیستند وارد برزخ شوند و وقتی تجلی ائمه(ع) را می بینند آنگاه راضی می شوند و به آن ها خطاب می شود «ارْجِعی إِلی رَبِّک راضِیةً مَرْضِیةً». در سوره یاسین، شهید نسبت به قومش می گوید: «قیلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قالَ یا لَیتَ قَوْمی یعْلَمُونَ* بِما غَفَرَ لی رَبِّی وَ جَعَلَنی مِنَ الْمُکرَمینَ؛ سوره مبارکه یس آیات 26-27» وقتی شهید از دنیا می رود با خودش اینطور زمزمه می کند که ای کاش می شد طوری به خانواده ام خبر می دادم که خدا از ناخالصی های من گذشت، البته این نکته اختصاص به شهدا ندارد و به کسانی که افضل از شهدا هستند نیز می‎توان توسعه داد که موقع رفتن دوست دارند خانواده هایشان هم بفهمند که آن ها چقدر در خوشی هستند و نکته اینجاست که خانواده آن ها استعداد درک آن را ندارند.